Australie

Hallo na een hele lange tijd!


Bijna twee maanden verder, maar nooit te laat voor een verhaaltje dacht ik zo. Wat jullie waarschijnlijk niet verwacht hadden, heb ik heel veel gezien, gedaan en meegemaakt. Wat jullie waarschijnlijk ook niet verwacht hadden is dat dit een mega verhaal wordt wil ik álles gaan vertellen. Een nieuwe poging tot een korte update dus… Na surfers paradise zijn wij doorgereisd naar Brisbane, de stad wat naar verhalen niet bijzonder zou zijn. Onze dagen in Brisbane waren daarentegen wel degelijk bijzonder! Wij konden namelijk, via via, bij de zus van een vriendin van mama (snap je het nog?) overnachten! Een eigen bed, een schone badkamer, heerlijk eten, een goed glas wijn en dat allemaal zonder je schuldig te hoeven voelen over hoeveel geld je er voor neerlegt. Blijer kan je een backpacker niet krijgen!

Helemaal klaargestoomd dus begonnen we aan ons nieuwe avontuur: dé welgewilde campervan. Aan mij de taak om te rijden (aan de andere kant van de weg) en aan Eva de taak om de Dj/tomtom te zijn. Taak één (DJ) ging goed, taak twee (Tomtom) wat minder. Anyways, daar reden we dan, met je huis over de snelweg broezen, muziek op volume 100 en doen alsof je al jaren links rijdt. Onze eerste overnachting vond plaats tussen de koeien en in de koeienstront. Het eerste teken van leven (op de koeien na dan) was een auto. Een auto met drie jongens die zich aardig afvroegen wat wij, 2 meisjes in een campervan, tussen de koeien deden. Nadat wij eigenlijk niet konden uitleggen wat we daar deden vonden deze 3 boeren jongens (rond de 20 jaar) het maar al te geweldig dat er toeristen op hun land waren. Ze vonden het zelfs zo geweldig dat ze de tweede dag met ons mee zijn gereisd en ons prachtige dingen hebben laten zien. (Gezwommen in een waterval, heerlijke lunch met uitkijk over surfers paradise en in de auto door de weilanden met de koeien geraced.) Kokend in de achterbak, slapend op de achterbank en zonder wc en douche vroegen wij ons soms even af waarom we dit ook alweer zo graag wilden maar uiteindelijk was het toch jammer om onze lelijke juicy, paars met groene, waggie weer in te moeten leveren..

Het einde van dit avontuur betekent natuurlijk ook het begin van een nieuw avontuur…. De bushcamp in Noosa. 3 nachten midden in de bossen kamperen. Denk je is fissa. Hier ga ik dan ook niet te veel woorden aan vuil maken want dit was ellende. Dit moest je dan wel meegemaakt hebben maar duidelijk niet echt iets voor mij. De eerste nacht sliep je op een soort deurmat tussen 4 palen terwijl de ratten onder je bed (of, naar verhalen, over je heen) liepen en de laatste 2 nachten sliep je met zijn drieën (op 1 vierkante meter) op een matje zo dun als de matjes waar wij oefeningen op doen voor training. Voor de mensen die dit niet begrijpen, 1 millimeter dik als ik mag overdrijven. En zonder overdrijven 4 millimeter dik. Wel onwijs gelukkig en blij hebben wij onze nieuwe Nederlandse maat leren kennen: Jamie (ook wel Patrick genoemd), die dan ook weer mensen uit Nl kent die ik ken.. Hoe klein kan het wereldje zijn.
Overdag mochten we kanoën (JEEEEJ). 6 uur in een kano (tot twee keer toe) zonder eindbestemming met stroming tegen. Daar zitten ze dan… Pietrrr, Beun en Patrick. 3 stadse meisjes in een kano met om de 20 meter 'even' pauze..

Terug op de bewoonde wereld besef je dat het dus zelfs erger kan dan een hostel en hebben wij even extra genoten van een ’normaal’ bed. De volgende dag vonden Eva en ik het tijd voor een volgende surfsessie en met vol goeie moed lagen we niet veel later op zee. Goed naïef lagen we tussen de tito’s en dachten wij wel even pro te doen op de grote golven. ….Met lichte hersenschuddingen toch maar weer rustig op het handdoekje gaan liggen.

Na Noosa was het tijd voor dé activiteiten van de oostkust van Australie. Fraser Island en Whitsundays.
Fraser Island, het grootste zandeiland ter wereld, stond als eerst op de planning. Inkopen doen voor drie dagen en één klein rugzakje meenemen voor drie dagen was de opdracht. Respect voor mama die boodschappen voor een week doet is het enige wat ik kan zeggen. Met een groep van 25 mensen gingen we in four wheel drives over het eiland. Racend over de stranden richting de camping. Een stuk of 15 (normale) tentjes, tafels van kratten, stoelen van blokken hout en nee, weer geen douche op wc, maar o wat was dit leuk!! Om naar de ’wc’ te gaan moest je op stap, niet alleen, en vooral niet zonder dingostok. Dingo’s zijn wilde honden, die overigens heel normaal lijken, maar ondertussen al je voedsel op eten en rete gevaarlijk kunnen zijn. De dingostok mocht dus zeker niet ontbreken als je onder de sterrenhemel je eigen wc zat te graven… S avonds was het tijd voor een drankje, of tien, en hebben we met de onwijs leuke groep onder de honderd miljoen sterren op het strand gezeten, gepraat en meer dan ooit genoten. De volgende dag stond er een hoop op het programma. We begonnen bij de hangover rivier, wat ook nog eens echt hielp tegen de kater (dikke win-win) en zijn toen door gegaan naar de champagne pools, Indian Head (het meest oostelijke puntje van Fraser Island, waar ik jawel, van een goeie afstand de eerste haai heb gespot) en het Maheno Shipwreck, een oud bekend schip. De dag hebben we afgesloten in een knal groen meer, waar visjes zwommen die aan je zaten te eten, datgene waar je in NL een goeie smak geld voor neer mag leggen. Dag drie stond in het teken van Lake McKenzie, dat het mooiste lake van het eiland was met knal blauw water en mega wit zand. Met dit zand zou je je haar moeten kunnen wassen en je tanden kunnen poetsen… Wat gratis is probeert een backpacker, dus zo gezegd zo gedaan.

Inmiddels afscheid genomen van onze Patrick... :(

Na deze prachtige dagen op Fraser Island was het tijd voor wat niks doen.. 3 dagen naar 1770. Alweer het ena laatste plaatsje voor onze eindbestemming Cairns. Het was oprecht een grijze dag. De lucht was grijs, het regende de hele dag (regenseizoen hoe verder we naar boven gaan) en we voelden ons ook grijs. Als je begrijpt wat ik bedoel. Een dag van niks dus… Het hostel was daarentegen even heerlijk, want ook daar gebeurde niks. 2 dagen niks doen was dan ook wel weer genoeg, dus dag 3 stond in het teken van actie. Actie in de motor. ha ha. Op oude Amerikaanse (?) motoren heerlijk door het landschap gereden, genoten van de vele kangaroes en gepicknickt bij zonsondergang.

Dan Arlie beach, het laatste plaatsje voor Cairns. Hier moesten wij een week wachten voor we de Whitsundays konden doen en hebben besloten te gaan werken voor accommodatie. We moesten 4 keer per dag naar de bus lopen om mensen op te halen en 4 keer per dag de lugageroom openen om gratis te mogen slapen. Easy als je het mij vraagt en het bespaart een hoop geld… Dit hebben wij een week gedaan, en ook niet veel meer. We zijn een paar keer op stap geweest (lees, bijna elke avond) en één avond een wet t-shirt contest bijgewoond. IK WAS IN SHOCK. Voor de geïnteresseerden: ik stuur wel een filmpje (5 eu). Na een week gewerkt te hebben was het dan eindelijk tijd voor de Whitsundays. Er werden cyclonen verwacht dus het was nog even spannend of het door zou gaan maar na drie dagen volle bak regen, hadden wij dan toch geluk, op de een of andere manier, want het zonnetje scheen!

De Whitsundays… 3 (Wickedse) dagen zeilen en snorkelen. (Wicked is de reisorganisatie die je op alle fronten verneukt om even to the point te zijn, we zijn namelijk niet langer dan 48 uur op de boot geweest.) De eerste dag gezeild en midden op zee genoten van zonsondergang en een wijntje (eigenlijk goon, maar voor het verhaal even een goed wijntje). De bedden waren niet echt feest. Met zijn 15’en in een boot slapen die niet heel groot is maakte me toch wel een beetje claustrofobisch en zo dus besloten op het dek te gaan slapen. Eva en ik hebben tot een uur of 1 op het dek gepraat en alleen maar gehuild, van het lachen. Toen het rond 2 uur begon te regenen hebben we toch zo verstandig als we zijn besloten om in te boot te gaan liggen. Nog steeds geen feest.. Ik heb zo’n 10 keer als een hond die uit het raam van een auto hangt uit het luik van de boot gehangen. Gelukkig duurde de nacht niet lang want om 6 uur stond de eerste snorkel sessie op het programma. Schilpadden zo groot als huizen, (ja, ietwat overdreven maar echt ziek groot!) en de hele crew van finding Nemo was ook present. Adembenemend. Na 4 uur zeilen werd ik toch wat zeeziek en was ik blij dat we dan ook even de mogelijkheid hadden om het vaste land op te gaan. De whitsundays zelf… WAUW. Niet uit te leggen… echt gewoon op geen enkele manier. Voor de echt geïnteresseerden, Google: whitsundays, en dan nog mooier! Nacht 2 ging iets beter maar ook deze duurde niet lang vanwege inmiddels snorkelsessie 3 alweer. Geen probleem wat mij betreft. Op de terugweg met heel wat zeeziekpillen het overleeft en toch wel heel blij dat ik, hoewel ik nog drie dagen lang schommelde, toch op het vaste land stond.

Inmiddels zijn we in Cairns…. Het einde van mijn Australie reis, het einde van de oostkust en het einde van het samen reizen met Eva. Veel is hier niet te doen, dus het wachten is eigenlijk op het weg gaan. Een onwijs dubbel gevoel.. Ik moet afscheid nemen van mijn veeeel te goeie moatje Eva, maar wel vlieg ik naar een nieuwe plek waar ik ook nog eens mijn mama na 4 maanden in haar armen kan springen! Ik kijk met een hele grote lach terug op mijn tijd in Australie. Ik heb alles gedaan wat ik kon doen en wilde doen en heb weer geweldige nieuwe mensen leren kennen. Eva heeft een grote rol gespeeld in mijn reis langs de oostkust en ik had niemand hier beter kunnen wensen dan haar. Nog nooit ben ik in twee maanden (opnieuw) zulke goeie vriendinnen met iemand geworden en dat zal ook zeker niet veranderen.

Ps, Eva heeft van alle avonturen (campervan, Bushcamp, Fraser Island, en Whitsundays) een film gemaakt van ongeveer 5 minuten. Helaas wil nergens het internet meewerken zodat we dit nu al kunnen plaatsen, maar die houden jullie te goed!

Zie jullie als ik tussen de jappe’s loop!
xxx