NZ deel 1: het noorden

Lieve mensen, daar was ik weer!

Het gevoel alsof ik mijn laatste verhaal gister nog heb geschreven is helaas een sprookje. Voor mijn gevoel zit ik hier nu een week, maar hoe graag ik dat ook zou geloven, mijn eerste anderhalve maand zit er alweer op. Het echte backpackers leven is dan nu begonnen en het noorder eiland van dit prachtige land zit er alweer op. Het beschrijven van mijn dagplannen sla ik over want echt, dan zitten jullie nog wel even.. Ik zal de hoogtepunten beschrijven maar dan nog, ik beloof niet dat dit een kort verhaal wordt. Natuurlijk mag je voor de sappige details altijd even bellen/mailen/appen, postduiven of faxen.

Opnieuw verliefd? Ja!! Holymoly wat een awesome land is dit. Ik kwam dan weliswaar in het donker aan in Auckland maar dat moet niet uitmaken. Nadat ik mezelf even heb uitgelachen toen ik m'n backpack dan echt langer dan 5 minuten op m'n rug moest hebben stond Max, de zoon van de familie Stroomer me op te wachten om 02:30 AM. Wat een luxe. En over luxe gesproken, ik kwam "thuis" en mijn eigen gezellige kamertje met een heerlijk bed stond al voor me klaar. Alsof niemand mij aan het backpackers gevoel wilde laten wennen;).

Wakker worden, je gordijn open doen en je ogen dicht knijpen van de felle zon, we kennen het allemaal. Nou precies dat, dat is wat mij de komende weken te wachten staat.(Als ik natuurlijk met een beetje geluk gordijnen in het hostel heb). De eerste ochtend heb ik onder het genot van een heerlijk ontbijtje (vers fruit, een gebakken eitje en een shake) de Stroomers leren kennen. In 1 woord: super. En in 7 woorden: Een hecht, sportief, open en liefdevol gezin. Papa John, mama Aleid, dochter Aleidje (15) en zonen Olivier (17) en Max (18). Geweldige mensen! Én alsof ze me kenden: vrijdag staat sushi als lunch en chickennight als diner op de menukaart. Toeval bestaat niet: het was vrijdag toen ik aan kwam!

Ramen, deuren en het dak eraf en gaan met die Jeep. Touren door Auckland. Van oost tot westkust en van Rangitoto tot Devonpoort. De Stroomers en Auckland zijn prachtig. Zelfs zo prachtig dat wij (Aleidje, Max, Olivier en ik) na wat mooie en gezellige dagen, onder het genot van een drankje hebben besloten dat het zeker nog geen tijd voor mij was omweg te gaan. En dus, backpackers mindset op aan en gaan. 3 dagen er aan vastgeplakt! (zeker geen spijt van nu ik élke dag mijn opnieuw mijn veel te zware backpack in moet pakken).

Je weet pas wat je mist als het er niet meer is? FOR SURE!! Geloof het of niet, kerst stress is gewoon leuk. Cadeautjes, diners en wanneer zijn welke winkels open? Echt, geniet ervan! Ik heb gelukkig hier nog wat van kunnen meegenieten bij de familie Stroomer en heb zelfs een cadeautje mogen uitpakken (thanks to Aleidje!!).
Die dinsdag, eerste kerstdag, was het dan zover. De dag waarop ik surfen mag! Als echte pro‘s met de surfplanken op het dak, zaten we om 6 uur in de auto onderweg naar Raglan. Dé surfspot van het noorder eiland heb ik me laten vertellen. Kerstmuts op en eerste kerstdag op een plank in zee was een feit. Na wat hendige tips van Max stond ik dan eindelijk maar wel op m‘n plankie. Wat een chill gevoel is dat zeg!
Na onze “zware ochtendsessie" zijn we gaan lunchen aan het meer. Muziekje erbij en genieten. Genieten, genieten en nog eens genieten. Natuurlijk komt aan alles een eind en jawel, dan was het nu écht zover, het backpackers leven zou beginnen. Max en Aleidje hebben me afgezet bij de surfschool in Raglan waar ik met Rob (mijn buddy uit Grun) had afgesproken en niet veel later was mijn eerste hostel officieel geboekt. Geen bereik, geen boodschappen, geen Nederlands praten en geen vaatwasser. Maar wel afwassen, wassen met de hand, koken, kamers delen met 8 anderen, (k)oude douches en vooral geen privacy. Het leven van een backpacker gaat niet over rozen zullen we maar zeggen. Om toch niet een heel slecht beeld te geven van mijn eerste back-pack-dag-avontuur, dit hostel was niet verkeerd. Het kerstdiner stond namelijk al klaar. Iedereen had iets typisch uit hun eigen land gemaakt en dus kon ik op het perfecte moment aanschuiven. 2e kerstdag zag er dan ook niet veel slechter uit. Wetsuit aan, surfplankje mee en gaan met die banaan.

Maar ook hier geldt, aan alles komt een eind. Tijd om door te reizen dus! Voor de mensen die zich afvragen hoe ik dit land door kom, ik reis met Stray Nieuw Zeeland. Een hop on - hop off bus organisatie. Voor degenen die niet kunnen opmaken uit de naam wat dit betekent: dit wil yeggen dat je kan uitstappen en kan instappen wanneer je maar wilt. (Handig voor mensen die niet weten wat ze willen, zoals ik). Op de site heb je je eigen "plan" en dit kan je aanpassen als je dat wilt. Het leuke hieraan is dat je mensen leert kennen tijdens je eerste rit, tijdens je tweede rit weer nieuwe mensen leert kennen en als je een week later weer ergens in een nieuwe bus stapt, je de mensen uit van je eerste rit weer tegen komt. Daarnaast organiseert Stray uitstapjes met korting (oh ohoooho) en onderweg tijdens de busreis laten ze je dingen zien waar je anders niet zo snel komt. (Musea, 1000 watervallen, historische plekken, culturele plekken en mooie foto momenten).

Op het noorder eiland hebben we 9 stops gemaakt waarvan we bij 6 daarvan zijn blijven slapen. De eerste 2 stops waren culturele stops (Mourea en Lake aniwhenua). Als je het in NZ over cultuur hebt, dan heb je het automatisch ook over de Maori‘s, de oorspronkelijke bewoners van NZ. Als je het mij vraagt lijken ze wat eng, maar hé, dat ben ik maar. Veel tattoo's, (vaak) booskijkende blikken en dat dit "hun" land is staat op hun voorhoofden geschreven. Maar goed, nogmaals, dat vind ik maar. Interessant was het zeker wel! Neusie neusie als begroeting, de haka en de poidans, ze hebben het ons allemaal geleerd. We sliepen met z'n allen in 1 grote Maori slaapzaal en zijn in slaap gevallen met de gebeden die de hele dag doorgaan in hun eigen taal. (Lees: ABRACADABRA).

KABAM, daar kwam dan de heimwee. Vraag me niet hoe of waarom, maar zo sterk als ik dacht te zijn toen ik weg ging, zo slap voelde ik me twee dagen in de bus. Terug naar NL was niet wat ik wilde maar het wennen aan het backpacken was even lastig denk ik. 2 zusjes zaten naast mij in de bus en het enige wat ik wilde was ook even een dikke knuffel van mijn zus... Maar goed, heel eerlijk, ga maar eens in de bus zitten elke dag 4 uur lang, doe wat zielige muziek in je oren, kijk naar buiten en je krijgt vanzelf een keer heimwee. Voor de mensen die dit niet begrijpen, logisch. Ik begrijp het zelf namelijk inmiddels ook niet meer. Het enige wat ik nu doe, waar ik ook ben, is genieten en vooral blij zijn dat ik even niet in NL ben (No offence). Tegenwoordig zit ik gelukkig lachen en meezingend in de bus te genieten van het uitzicht en alle nieuwe mensen om me heen.

De volgende stop (stop 8 inmiddels) was tongariro national park, daar waar ik sowieso nog een keer terug moét komen om de alpine crossing te lopen. Deze konden we namelijk helaas niet doen vanwege het slechte weer. Ons "hostel/hutje" was echt in the middle of nowhere. De weg hier naar toe was één dikke ellende. Regen... Een pad, 1 cm breder dan de bus was, met niet meer of minder dan alléén maar kiezelsteentjes en aan beide kanten een afgrond van 300 meter. Maak me gek. En misselijk. Vooral misselijk.. Voor het eerst dat ik ziek werd op mijn reis. Details zal ik achterwegen laten, maar meer dan alleen de wc pot heb ik niet gezien. Verklaard misschien mijn gevoel van in the middle of nowhere zitten...

Na deze ellendige dag en nacht was het tijd voor iets nieuws, iets groots en iets levendigs. WELLINGTON. Een stad met winkels, bereik en een hotel waar je u tegen zegt. Hier zouden wij 3 nachten en 4 dagen blijven. We waren met z‘n 5‘en en, eerlijk gezegd, we hebben een beetje vals gespeeld. Maar hé, je moet wat als backpacker. We hebben een hotel voor 4 personen geboekt, de kosten verdeeld en fingers crossed voor een (slaap)bank. Nou, wat een bazen plan!! De bank was voor 10 personen minimaal, een wasmachine, droger, vaatwasser, een bad, badjassen, een enorme keuken, sportschool en 4 kingsize bedden. Wild van enthousiasme waren we wel. Wellington was tevens de laatste stop met deze bus en daar moest op gedronken worden! Cheers! And cheers again! Ook oud en nieuw was namelijk 1 groot feest. Fardau (meisje uit Groningen, toeval? ja!) en ik hebben gekookt voor de jongens en de flessen champagne gingen sneller dan verwacht, én dat is goed. Geen vuurwerk of rotje gezien maar zeker een mooi oud en nieuw gehad!

Na musea te hebben gezien, veel te hebben rondgelopen en te hebben genoten van het lekkere weer en onze 3 mooie dagen, was onze laatste avond daar. Allemaal zo brak als een tak, zittend in het restaurant. Dan, onze Amerikaanse vriend, nam ons namelijk mee uit eten. Nou, mij kan je niet blijer krijgen als ik brak ben! 1000 thanks to Dan! Na onze laatste nacht was het tijd om Wellington te verlaten en op de Ferry te stappen naar het o zo prachtige zuider eiland.

Het was prachtig, ik heb nog nooit zoveel verschillende kleuren groen gezien in één blik om me heen en landschappen waar je gewoon blij van wordt. Zo mooi.. De mensen in NZ zijn awesome. Alles en iedereen helpt je waar nodig en "you‘ll be fine is een feit. Heerlijk!

Het verlaten van het noorder eiland is dan ook het einde van dit weer veel te lange verhaal. Inmiddels zit ook het zuider eiland er alweer bijna op en mag ik dus aardig door gaan schrijven. Op dit moment is het mijn verjaardag en ik lig brak in bed mijn verhaal te schrijven... Zaterdag aanstaande (18 Januari) vlieg ik terug naar Auckland om nog even gezellig terug te gaan naar de familie Stroomer, onwijs veel zin in!! Daarna zit mijn avontuur er in Nieuw Zeeland er alweer op en staat Australie op de planning. Maar no worries, i promise: Deel 2 van NZ, het zuider eiland dus, volgt snel!

KIORA! (doei in Maori) xxx