Bye Bye New York

Een hele goeie morgen zonder zorgen!

Ik word wakker, mijn eerste ochtend Nieuw Zeeland. Mijn eigen kamertje bij de nu al leuke familie Stroomer!

Mijn eerste stop van mijn reis: NYC, zit erop.. Mijn AWESOME tijd in New York kan ik het wel noemen. Of mijn reis nu al de beste reis ooit is? JA! Ik kon mijn reis niet beter beginnen dan deze 2 weken bij de geweldige familie Hartnett en bij de nog steeds geweldig leuke vriendin Pien. Alsof ik de familie al jaren kende werd ik ontvangen en alsof ze me nooit zouden vergeten werd ik uitgezwaaid!

Inmiddels na 22 uur vliegen (7 uur naar LA en 15 uur naar Melbourne) zit ik dan met m'n dagboekje op schoot, niet wetend waar ik zal beginnen over mijn ervaringen in New York. Gelukkig heb ik nog even, want als je denkt dat die 22 uur mijn hele reis is, dan heb je het mis! Na 8 uur op Melbourne wachten mag ik zo nog even 3,5 uur de lucht in om dan toch echt te beginnen aan mijn 2e stop: NIEUW ZEELAND.

Niet voor niets heet dit verslag "Bye Bye New York" en zal ik proberen mijn ervaringen uit NY te omschrijven. Geloof me wel als ik zeg dat dit niet makkelijk is. NY is naar mijn mening namelijk een stad wat je moet voelen. Voor de mensen die niet in NY zijn geweest: denk nu alsjeblieft niet dat ik veranderd ben in een zweverig persoon die nog meer onzin uitkraamt dan ze altijd al deed, maar geloof me. Het gevoel, het levendige, het altijd-ergens-mee-bezig-zijn, het sociale, het overdreven, het alles-is-groot gevoel van de stad, dat is geweldig.

Dat was dan mijn gevoelspraatje, nu tijd voor mijn wat-heb-ik-gedaan praatje.
De eerste dinsdag in Manhatten heb ik ontbeten met Siebe uit Groningen. Geen Hema hotdog uit de Herenstraat, maar een bacon and egg roll op timesquare, net even wat anders, maar zeker net zo gezellig! Na Siebe uitgezwaaid te hebben mochten Pien en ik een kijkje nemen op het kantoor van Alex (papa Hartnett). En wat voor kantoor... Het was een kantoor aan timesquare op verdieping 30. Een uitzicht.... Zelfs de foto's maken niet duidelijk hoe mooi het was. Even een vergeet-niet-te-genieten momentje (tip van m'n buddy Bouma). De avond afgesloten met Pien, Jimena, Jasper en Liam bij een benefit feestje: gratis eten en drinken (+) met een "kerstoptreden" wat nog slechter was dan mijn musical van groep 8 (-). We hebben het maar op het drinken gezet en heel "sociaal" (als "kind" zijnde kan dat namelijk nog) de show verlaten.
Woensdag zo'n dagje van; alleen al het rondlopen door de stad laat je heel veel zien en is lekker goedkoop dagje. Donderdag zijn we naar highline geweest, een oud industrieel treinrails op 9 meter hoogte! Na Highline zijn we doorgelopen naar de Chelsea market met allemaal leuke kerstliedjes en schattige winkeltjes wat zo'n heerlijk gevoel geeft. Dat gevoel wat alleen vrouwen begrijpen..

Het weekend zijn we in gegaan met een goeie wandeltocht vanaf Manhatten over de Brooklynbridge naar Brooklyn, zeker geen straf met strak blauwe lucht en de felle zon op je gezicht. Als je het mij vraagt in een hele andere wereld terecht gekomen dan NY. Echt alllllles wat op straat loopt is zwart, geen hoge gebouwen, weinig verschillende culturen, alleen écht Brooklyn. Voor de mensen die me een beetje kennen: niet helemaal mijn ding. Na de eerste indruk van Brooklyn te hebben gekregen zijn we doorgelopen naar de basisschool waar Iggy (mama Hartnett) werkt en hebben daar wat rondgelopen. Aan het eind van de dag (met een stop in Williamsburg) terug gegaan naar huis. De avonden in huize Hartnett bestaan vooral uit eten rond 21:30 met iedereen die mee wil eten en daarna chillen met iedereen die mee wil chillen!
Zondag was mijn Spaans-Amerikaanse dag. De hele dag op stap geweest met Jimena, een vriendinnetje van Pien uit Spanje. Veel gelachen, gepraat, dingen geleerd over Spanje en veel gezien in NY: Central park met om de 50 meter een act of optreden, Rockefeller met een kerstboom waar je u tegen zegt, winkels met ieder een eigen DJ en last but not least: sneeuw in New York!! Gelukkiger kon je mij niet krijgen. (Natuurlijk wel met het idee dat ik over een week in de zon lig).
Maandag ochtend zijn Pien en ik samen de metro in gestapt en het eerste live optreden was al weer van start: een dakloze die er heilig van overtuigd was dat ze de musical ANNIE wel even na kon zingen. Naar mijn idee een geweldig liedje, alleen de manier waarop was wat minder geweldig. Het was een beetje á lá Pam die "ik hou van hockey" zingt om 6 uur 's ochtends in de toxbar. Niet echt best dus.
We zijn ergens downtown uitgestapt en hebben de taxi gepakt, (want ook dat stond nog op het lijstje) naar ground zero memorial 9/11. Heel bijzonder... Vooral gewoon niet uit te leggen.
Na de 100ste Starbucks gepakt te hebben vanwege de kou werd het tijd voor 'making moves' zoals we dat hier zeggen. We zijn naar Grand Central station gegaan en hebben daar goed de toerist uitgehangen!

Oke. Dit verhaal begint aardig lang te worden. Nog 1 week te gaan..

Dinsdag was 'a lonely day' als ik mijn dagboek moet geloven. MAAR (met hoofdletters in m'n dagboek) zeker niet negatief. Gewandeld door Central park en om even 'out of the box' te gaan, ben ik een cathedral, ja alleen, ingegaan. Ik heb kaarsjes gebrand en ben er daarna ook snel weer uitgegaan. 'S avonds zijn Pien en ik naar Tarrytown afgereisd om een indruk te krijgen van hoe het er aan toe gaat op de o zo vaak genoemde campus waar Pien zou moeten zitten als ik er niet ben. (Ook al ik er wel ben trouwens). Precies zoals je verwacht bij een campus: 10duuzend gangen, een kantine zo groot als een voetbalveld en 1000 leerlingen van over de hele wereld. Na het nachtje op de campus te hebben overleefd zijn we gaan shoppen in een shoppingmall en m'n New Balance, Nikes en Timberlands binnen gekopt: KASSA.

Donderdag nacht teruggekomen in Manhatten en de volgende ochtend wakker geworden met de zon in m'n gezicht. Dat betekende 1 ding: Statue of liberty, met de Watertaxi. De heerlijke zon was vanaf binnen inderdaad heerlijk. Eenmaal op de Watertaxi met -5 graden en een sterke wind viel het toch wat tegen maar het uitzicht was het uiteindelijk allemaal meer dan waard. Na deze geweldige tocht zijn we op zoek gegaan naar Chinatown, en zoals jullie misschien wel verwachten, dit was niet moeilijk. Volg 1 Chinees, stap dezelfde metro uit en je ziet miljoenen China's. En het makkelijke is, 3 straten verder, wanneer je alleen maar nep Louis Vuitton en Prada tasjes ziet weet je ook gelijk waar je bent: (ja, je raadt het al) little Italy.
In Chinatown een hapje gegeten en geloof me, doe dit nooit. De "ober" laat je geen seconde alleen en voor je je laatste hap in je mond hebt ligt de rekening al op tafel. Ik persoonlijk werd er een beetje nerveus van.

Vrijdag: dat betekent weekend. Voor de arbeiders onder ons dan... Deze vrijdag betekende voor ons maar 1 ding: Boston. Gehaast en net op tijd (wij houden niet van wachten) bij de bus aangekomen en de achterbank geshotgund. Na een reis van 6, ja ZES uur, stond onze enige echte Harvard student in Boston, afkomstig uit Fryslãnd, Floris Foskuil, ons op te wachten voor een gezellig weekendje. En gezellig was het zeker. Niet veel later stonden we namelijk met vrienden,huisgenoten en erg gewilde mannen die Floris kende in een bar, en jawel, na een half uur kwamen we er ook nog achter dat dit geen gewone bar was. Wij hadden te maken met een homo bar! Dat betekent 1 ding: gegarandeerd een leuke avond.
En ja.. Dat hebben we geweten bij het (niet kunnen) opstaan de volgende ochtend. Nadat we in ons brakke pakkie klaar stonden, zijn we lekker een wandeling gaan maken in de sneeuwstorm (lees: een paar sneeuwvlokjes), heel veel eten gekocht en 's avonds bij de film in slaap gevallen!
De zondag ochtend ging iets makkelijker, en dus waren we klaar om te gaan, op naar dé University, Harvard. Ook hier lekker rond gestruind en 's middags met een geslaagd gevoel de bus terug naar Manhatten gepakt!

Dan mijn laatste dag.... Na het lunchen met Hansje en Lennie uit Groningen was het tijd voor de laatste dingetjes. Er moesten nog wat spulletjes gekocht worden. Ook stond de fotoshoot voor van Hulley, de public liberary en Columbia University nog op de planning en na 100 keer mijn backpack in en uit gepakt te hebben was ik er klaar voor; zon zee strand en bikini's!!! En een reis van 25 uur...


Over precies 0:57 minuten zal ik landen in Nieuw Zeeland. Mijn reis was lang, m'n stuitje doet pijn en ik heb zin om te douchen, maar hé, ik geloof dat ik niet mag zeuren!!

Dikke tuuuut!!!