New Zealand, het zuiden

Hi there!

We zijn los, dat is het gevoel wat ik had terwijl ik mijn eerste stappen op de bodem zette van het zuidereiland van Nieuw Zeeland. Actie in de taxi, skydiven, bungy, walks, kom maar door!! En dan dacht ik dat het noordereiland al prachtig was. Er stond nog iets veel mooiers te wachten!
Abel Tasman was onze eerste grote stop met overnachting op het Zuidereiland. En wat voor één... Na bij zonsondergang een balletje te hebben overgegooid zijn we begonnen met het eerste drankje. En nee, dat bleef niet bij 1... Het voordeel bij een avondje drinken hier is wel dat het niet automatisch betekent dat je 1: verdwaald en 2: je iedereen kwijt raakt waar je mee bent. Zeker een pluspuntje als je het mij vraagt! Maar juich zeker niet te snel Pam, want het wakker worden is ook hier vervelend na te veel drankjes. In plaats van school, werk of andere verplichtingen heb je hier dan een walk van 4/5 uur die op je staat te wachten. En ipv plaats van de auto, bus of trein te nemen naar je werk, stond hier de Watertaxi klaar. Natuurlijk, dit is geen vergelijking, want wat een walk…. De mooiste ooit. Zo nuchter als ik dacht te zijn stond ik klaar. Op mijn slippers, korte broek en nee, vooral geen jas. (Mijn jas was namelijk ook een reis door NZ aan het maken alleen dan nèt een andere dan ik). Ik (wie ook anders) was namelijk mijn jas in Auckland vergeten en hoe slim ik dacht te zijn door hem naar Wellington te laten sturen, dat was geen succes. Hij kwam 6 dagen nadat ik uit Wellington vertrok in Wellington aan en om het zekere voor het onzekere te nemen heb ik hem terug laten sturen naar Auckland. Daar waar ik zeker weten nog een keer terug kwam. Ooit. Hoe dan ook.... De walk. Daar gingen we. Een uur met de watertaxi broezzzn over het water en vervolgens terug lopen. 4,5 uur lang, bergje (met modder) op, en bergje (met modder) af. Maar zeker 4,5 uur lang genoten van een prachtig uitzicht en de heerlijke stranden die vroegen om een pauze. (Zie mijn foto's op fb, Abel Tasman). De eerste stop op het zuidereiland was een feit en zeker ook geslaagd. Nog steeds komt ook aan alles op het zuidereiland een eind en was het tijd om door te gaan naar Greymouth. Een plaatsje aan de zuidkust van het zuidereiland en voor onze bus stond dit plaatsje in het teken van bier. Gratis bier. En wat gratis is, laat een backpacker niet zomaar voorbij gaan. Na een zogenaamde rondleiding van 10 minuten was het tijd om te proeven, zo lang proeven tot je de verschillen niet meer in de gaten had. Je raadt het al, erg gezellig. Nadat Stray office gebeld werd door de bierbrouwerij dat er een hele bus dronken aan het worden was en de buschauffeur maar niet op kwam dagen zijn we uiteindelijk maar toch aan de leukste en gezelligste busreis begonnen. Op naar Franz Josef en Fox Glacier. Daar waar hét zou gebeuren.

Geboekt. Inderdaad, je kan niet meer terug. Het voor de lol uit een vliegtuig springen stond vast. Dé Skydive, dat wat je gedaan moet hebben in NZ… Opgestaan met het gevoel alsof ik die dag een turnwedstrijd had. Zenuwachtig, spannend maar vooral veel zin. Om half tien werden Hayley (Mijn geordieshore vriendinnetje) en ik opgehaald en in de pakken gehesen. Uitleg was er weinig tot niet. Springen en doen alsof je het leuk vindt. Klinkt easy lijkt me.. 16000 ft, (5 KM!!!!) en 65 seconde vrije val. Gewoon omdat ik de vrije val in Slagharen al eng vind maar dat óók gedaan heb, dacht ik dit ook wel even appeltje eitje te doen. Met 3 meiden en 3 instructeurs stap je het vliegtuigje in. Ik mocht als laatst.. En voor de slimmeriken onder ons: Wie als laatst instapt, mag er als eerst ook weer uit. Boven de wolken dacht ik even te vragen hoe hoog we zaten. 3 ft was het antwoord. Naar mijn idee hoog genoeg om te springen, maar nee dus. Nog 13 ft te gaan. Het zuurstofmaskertje ging op en je werd aan je instructeur vastgebonden alsof er secondelijm tussen zat. Hij vraagt eerst of jij je benen uit het vliegtuig wil hangen, zo van, je zit aan de waterkant met je voeten in het water, maar dan op 5 km hoogte in de lucht. En alsof het niks is: 3, 2,1, lachen naar de camera en BAM, daar ga je. Hayley haar woorden: Ik dacht je nog wel even te kunnen zien, maar je viel als een dode vogel naar beneden. Nou, én of ik me zo voelde. Die 65 seconden voelde 3 uur en ademen moest (bij mij dan) doormiddel van gillen. Nadat de grond wel heel dichtbij kwam voelt het alsof je aan je nekvel terug wordt getrokken. Maar dan op een zeer positieve manier. De parachute is uit en het ik-leef-nog-gevoel-ook-al-zit-ik-nog-3-km-boven-de-grond gaat door je heen. Heerlijk. Zwevend boven de zee, de glacier, de stilte en het prachtige landschap geeft een onbeschrijfelijk gevoel. Eenmaal geland een biertje gedronken en geproost op het nog steeds leven.

Oke, ik merk dat het never ending idee van het reizen ook terug te zien is in mijn verhalen, sorry daarvoor. Nog 6 plaatsen te gaan en lang kan het niet worden… Op 3 plaatsen heb ik namelijk niks anders gedaan dan ziek in bed gelegen. Wanaka was na de skydive een heerlijk gezellig plaatsje aan het water. Hier heb ik een walk gedaan (met uiteindelijk uitzicht over heel Wanaka) en heb ik hardgelopen langs het water. Na de kilo’s er af te hebben gelopen was het tijd voor Milford Sound, Invercargill en Queenstown (Hup, kilo’s er weer aan). Invercargill, daar wil je niet dood gevonden worden. Daar laat ik het dus ook maar bij. Milford sound daarentegen is prachtig. ECHT WAUW. Een boot tour gedaan en van de 3000 watervallen die ik gezien heb waren deze toch wel echt de mooiste. Het was heerlijk weer en om het nou helemaal af te maken, daar waren ze, de dolfijnen. Zwemmend rondom de boot en niet veel verder de zeehonden die liggen te chillen op de kant.. Wat een plaatje!! Na deze heerlijk rustgevende boottour was het tijd voor actie. Alcohol actie bedoel ik dan. Queenstown dus. Na met de gondel naar boven te zijn gegaan en de luge (soort bobslee maar dan nét even heel anders) te hebben gedaan was het tijd voor actie: een feestje. Mijn verjaardag. Nederlandse jongens leren kennen en goed gedronken tot 12 uur. Helaas was het snel over met de pret. De volgende ochtend (mijn verjaardag zelf) werd ik wakker met ontzettende pijn in mijn keel. (En nee, dit was geen brakheid). Ik zag mezelf niet naar de dokter gaan in het buitenland moet ik zeggen, en als het dan moest alleen in Azie maar niets was minder waar, de Sandfly (k*t beesten) beten waren zo dik ontstoken dat de dokter niet kon ontbreken. Én jawel, keelontsteking was ook zeker present. Antibiotica, what means geen zon, geen alcohol maar wel je bed in. 1 groot feest in Queenstown dus... Na 4 dagen ziek te zijn in Queenstown en 2 dagen in Mt Cook was ik er klaar mee. Ik heb dingen niet kunnen doen door de antibiotica maar het raften in Rangitata ging, zal en moest ik doen. No matter what. Zo gezegd zo gedaan en daar zat ik, op de rivier. Wat was dat gaaf!! Het water was helder, zacht en drinkbaar en het raften zelf was buitengewoon geweldig. Zeker voor herhaling vatbaar! Deze rafting was mijn verjaardagscadeautje en tevens ook mijn afsluiting van het zuidereiland. Het los gevoel van het zuider eiland hou ik vast. Zeg ja op dingen waar je normaal nee op zou zeggen en denk vooral niet te veel na (met je boeren verstand kom je een heel eind). Ga ervoor en geniet.

Het einde was inzicht… Nog 1 weekje Auckland en het Nieuw-Zeeland avontuur was voorbij. Van Christchurch naar Auckland gevlogen waar ik weer heerlijk werd ontvangen door de familie Stroomer. We zijn gaan lunchen met sushi, (wat na 4 weken leven op bakcpackersfood nog lekkerder is dan het altijd al was) voor Max zijn verjaardag en ’s avonds met echte kiwi’s zijn verjaardag gevierd. De week in Auckland was heerlijk. Surfen, wake surfen, een goeie maaltijd, een geweldig gezin en een heerlijk bed hebben ervoor gezorgd dat ik er klaar voor was. Klaar voor Australie.
Het afscheid was gek. Het land, de aardige mensen, de familie, het weer.. Ik heb zoveel verschillende kanten van Nieuw Zeeland gezien en ben zo nieuwsgierig geworden naar meer.. Het verschil tussen Kiwi’s en Nederlanders is wat mij veel aan het denken heeft gezet. Nederlanders met hun bek vooraan, Kiwi’s die het afwachten. De strenge schoolregels in NZ en altijd maar je eigen mening willen en mogen uiten in NL. Wat goed of fout is weet ik niet, maar zoals ik al zei, het heeft me aan het denken gezet.

Het is raar om te beseffen dat mijn 2 stop van mijn reis erop zit. Alsof ik gister nog in NL was. Het gaat zo ongelooflijk snel dat je bijna nu al mist waar je bent. Dat ik nu al denk: oh god, over 6 maanden ben ik aan het studeren en denk ik terug aan dit mooie moment. Maar ook dit laat je beseffen dat je moet genieten. Geniet van wat je nu doet en wat je nog gaat doen. Nu is het tijd voor Australie, een nieuw land met weer zijn eigen dingen. Maar 1 ding weet ik zeker: ik kom terug. Binnenkort of later… I’ll be back!!!

See ya in OZ! X